‘Goh ja, nu je het zegt, daar had ik helemaal niet aan gedacht’, zegt een vriendin. ‘Nee?’, antwoord ik vertwijfeld. ‘Het viel mij als eerste op. Het was natuurlijk prachtig emotioneel allemaal, maar toch dacht ik: hé, die zijn schoon en glad.’
Als ik later mijn verbazing tegenover een andere vriendin uit en ook haar niks blijkt te zijn opgevallen, ga ik denken. Aan bevrijde Chileense mijnwerkers zonder baard, maar ook waarom mij dat opviel en anderen niet. Inmiddels weet ik dat de mannen enkele dagen voor de bevrijding scheerspulletjes aangevoerd hebben gekregen, maar bij de eerste tv-beelden wist ik dat niet. Ik verwachtte vieze helden met dikke baarden uit de capsule te zien stappen, maar er verschenen geschoren helden met zonnebril. Een soort filmsterren.
De vraag is: waarom verwachtte ik baarden en mijn vriendinnen niet? Vriendin nr. 1 moest vooral denken aan die smalle capsule en hoe ze het daarin twintig minuten zou volhouden zonder compleet in paniek te raken en om zich heen te trappen. Ik heb daar ook aan gedacht. Want ik ken het fenomeen paniekaanval en dat is geen grap. Zeker niet halverwege een zeshonderdmeter diepe mijnschacht. Vriendin nr. 2 had zich vooral verbaasd over een mijnwerker die zijn vrouw kort omhelsde en daarna zijn vader véél langer. Ook dat had ik gezien. Toch won de baard. De afwezige baard won het in mijn geest van de claustrofobische capsule en de echtgenote die te snel opzij werd geschoven.
Dat iedereen iets anders ziet en denkt terwijl we naar dezelfde beelden kijken, maakt het juist interessant natuurlijk. We beleven dingen vanuit onze eigen ervaringen, voorkeuren, herinneringen en karakter. Dat levert leuke gesprekken op en je kan nog eens wat van elkaar opsteken.
De vraag is dan nog steeds: waarom die baard? Ben ik gewoon heel praktisch en hou ik van simpele optelsommetjes (drie maanden onder de grond + geen toilettas + geen winkel = baard) Of ijdel? Of bezorgd? (hoe herkennen die vrouwen straks hun eigen vent tussen al die baardmannen?!)
Of ging ik onbewust mee in het wedergeboorte-verhaal van de Chilenen? Heeft de religieuze heldenstatus van de mijnwerkers mijn beeld beïnvloed? Een van de echtgenotes van de mijnwerkers zegt tegenover de pers: ‘Het aantal kompels is 33, de leeftijd van Christus. Ik denk dat ze zijn uitverkoren om de wereld te verenigen.’
Dat was denk ik toch mooier geweest mét baard.
hoi Louel,
Ik heb vanuit mijn ziekenhuisbed naar het naar bovenhalen van de
mannen gekeken en het viel ook mij op dat ze er (verzorgd) uit kwamen.
Ik moest wel lachen toen ik las hoe je daar tegenaan gekeken had.
Ik heb gezellig je site zitten lezen ik ben weer thuis mag niets doen
maar dit vind ik leuk ik houd je site in het oog zo blijf ik op de hoogte.
Dag meisje dag familie very