Zonet was ik ontroerd door breakdancer Michael Silk met astma. Ik wilde net doorzappen toen hij in het Engelse talentenjachtprogramma Got To Dance aan zijn optreden begon. Glimmend trainingsjack, oversized broek, baseballcap scheef op z’n hoofd, astmapuffer om z’n nek. Tijdens allerlei ingewikkelde draaibewegingen op de grond, steunend op één arm, ondersteboven hangend, zocht hij meerdere keren z’n puffer om lucht te krijgen. Dat had zoiets ontroerends dat ik er een brok van in mijn keel kreeg.
Na zijn optreden zakte hij bijna in elkaar, nog voordat de jury haar mening kon geven. Artsen van de Eerste Hulp snelden toe om hem zuurstof toe te dienen. ‘Kom op Silk! (zo noemde hij zichzelf), kom op Silk!’ moedigde ik hem in stilte aan. Inhalerend vocht hij om te kunnen blijven en niet te worden afgevoerd naar het ziekenhuis waar hij de dagen daarvoor in had gelegen vanwege een zware astma-aanval. Jurylid en streetdancer Ashley Banjo had tranen in zijn ogen, iedereen wachtte in spanning af. Een vriendin die was meegekomen zei backstage dat ze hem had gewaarschuwd hiervoor omdat hij nog niet hersteld was. Maar hij wilde per se dansen. Hij wilde per se meedoen.
Toen deden de artsen een paar passen achteruit en zagen we Silk weer overeind staan. Trots en vermoeid. Het publiek juichte, de jury liet hem dankzij Ashley Banjo doorgaan naar de volgende ronde.
Wat kan je soms ineens getroffen worden door iemands eenzame gevecht.
