Gisteravond zag ik misschien wel de mooiste film aller tijden: As it is in heaven. Geen nieuwtje, de film is uit 2004, maar sommige dingen ontdek je gewoon later. Zo heb ik ook laatst pas gehoord hoe mooi het liedje Take me home, country roads van John Denver eigenlijk is.
As it is in heaven gaat over een wereldberoemde dirigent, Daniel Daréus, die na een hartaanval terugkeert naar zijn geboortedorp in Zweden. Daar neemt hij de leiding over het plaatselijke koortje en verandert zo het leven van de dorpelingen. Door hun zang en samenkomsten ontstaat er een mooie intimiteit, maar vooral ook groeit het besef dat ze leiding over hun eigen leven kunnen nemen. Ondanks hun angsten en pijn uit het verleden.
Net als alle vrouwen in de film werd ik verliefd op hoofdrolspeler Michael Nyqvist, maar eigenlijk ging ik van alle personen houden. Liefde in allerlei vormen is dichtbij, dat laat de film op ontroerende wijze zien. Mits je om je heen kijkt. Mits je je hart opent, bijvoorbeeld door te zingen. Regisseur Kay Pollak zegt in een interview met het tijdschrift Happinez: ‘Alle zangers die ik (vooraf) sprak, hadden het over de magische momenten waarop de groep een leek te worden en alles vanzelf leek te gaan. Een hemels of heilig moment: iedereen is aanwezig in het nu en de tijd lijkt even te stoppen. Deze heilige momenten kennen wij allemaal.’
Ja ik ken ze. Die momenten dat je voelt dat iets goed is, dat je er niets voor hoeft te doen. Ze kosten geen energie, hebben niets met denken te maken, je weet gewoon: het klopt. Het ligt er, de juiste tonen, de juiste woorden, de goede ideeën, de zelfkennis. Het is alleen een kwestie van concentratie, luisteren en niet overschreeuwen.
Vandaag had ik een ander soort heilig moment waarin alles leek te kloppen. Nog vol van de film (‘Deze móet ik hebben!’, had ik vanmorgen nog geroepen) stond ik in de rij bij de Hema, toen mijn oog viel op een display met dvd’s naast de kassa. Daar stond hij: As it is in heaven. Nog één exemplaar. Voor mij.
