In de modewereld loopt een bijzonder meisje rond: Tavi Gevinson. Sinds haar elfde blogt ze op haar eigen weblog The Style Rookie over mode. En dat doet ze met smaak, want Tavi wordt al uitgenodigd voor de Fashion Weeks van New York en Parijs. Daar omarmt ze Karl Lagerfeld en Diane von Furstenberg en zit ze front row naast Anna Wintour. John Galliano noemt haar ‘inspirerend’ en tussen alle complimenten door schrijft ze moderecensies voor Harper’s Bazaar. Tavi is inmiddels veertien en ziet eruit als een excentriek omaatje met een grote bril en elke keer een ander gek hoedje. Of ze draagt een grote strik op haar hoofdje à la Wiske. Soms is haar haar lichtblauw, soms roze.
Dit zag ik in filmpjes op Fashion TV. Denk nu niet dat ze als een springerige Annie langs de catwalk huppelt en giechelend modellen interviewt, niks hoor, fris houdt Tavi zich staande tussen allerlei hysterische volwassenen. Ze weigerde een tv-interview met Oprah Winfrey met de woorden: ‘Het publiek dat naar deze show kijkt is zo Amerikaans ingesteld, dat past simpelweg niet bij mijn imago.’ Wel hield ze op het Generation Next Forum een lezing over De onvoorspelbaarheid van Generation Y. Haar tip: probeer als modemerk niet trendy of edgy te zijn, want daar hebben wij tieners geen zin in. Trends vervliegen te snel door social networks als Twitter, Facebook en allerlei blogs. Creëer als merk liever een eigen wereld, dan kiezen wij wel waar we bij willen horen. Amen.
Hoe komt een meisje zo jong al zo gedreven en zelfbewust? Dat vraag ik me bij dit soort wonderkinderen altijd af. Zijn ze gepushed door hun ouders? Is Tavi door een streberige stiefmoeder opgesloten in een kledingkast en mocht ze daar pas uitkomen als ze tien setjes bij elkaar gestyled had? Of groeide ze op in een vrij gezin met moestuin, broodbakmachine en een hele rits broertjes en zusjes? Is het een oude ziel of hebben deze kinderen contact met een dimensie die wij niet kennen of waarvan wij te ver zijn afgedwaald? Zoals ook wonderkind Mozart zei dat de muziek er al was, dat hij alleen de noten maar hoefde op te schrijven.
Een speurtocht levert geen bijzonderheden op over Tavi’s familie. Toch voel ik de neiging zo’n meisje koekjes en een glas melk te geven. Te vragen: ‘hoe was je dag op school?’ of ‘zitten er nog leuke jongens in je klas?’ en haar voor te stellen aan leeftijdgenoten die rondhangen in een of ander park. Of moet ze met rust gelaten worden en moet ik verdorie bewóndering hebben voor zoveel ernst op zo’n jonge leeftijd? Het zal ook wel met mij te maken hebben. Want ga er maar vanuit dat iemand waarover je je opwindt iets over jou zegt. Ik was misschien wel erg bleu op die leeftijd ja. Mijn mode-statement ging niet verder dan de snowwash spijkerbroek en ik dweepte bij de kanten bh van Madonna maar oh nevernooit dat ik die als eyecatcher zou aantrekken.
Maar ik mag wel benieuwd zijn naar Tavi’s vriendje. Want hoe wijs en zelfbewust ook, als tiener word je op een dag verliefd. Misschien valt ze voor een gewone, slome leeftijdgenoot, maar ik gok dat haar kritische blikje zich op een ander wonderkind richt. Er schijnt nog een modieus mannelijk minibloggertje rond te lopen. Hij heet Arlo Weiner en noemt zichzelf al ‘de kleinste dandy’. Vooral met strikjes, hoeden en fluwelen jasjes maak je hem blij. Maar nu word ik toch even de melk-en-koekjes-moeder: Doe wat je wilt Tavi, maar denk erom: hij wil jou gaan vertellen wat je ’s morgens moet aantrekken, terwijl elke andere jongen zal zeggen: ‘Huh? Is het al ochtend?’. En dan heb jij alles al tiptop op orde.
