De berg lege flessen onder het tafeltje in de tuin stoort me al tijden. Laatst nog geprobeerd mijn dochter en de buurjongen om te kopen om ze weg te gooien, maar mislukt. Vandaag is de dag dat ik het zelf ga doen. Het zijn er teveel om in tasjes naar de glasbak te dragen, dus haal ik een winkelwagentje bij de supermarkt om de hoek. Bij het inladen schrik ik van de hoeveelheid. Waarom niet gewoon steeds een paar flessen weggooien? Dit is een verzameling van een half jaar, of langer.
Mijn karretje is afgeladen vol. Al rinkelend en schuddend duw ik hem voor me uit. Nog snel wat lege flessen olijfolie bovenop gelegd, en een augurkenpotje in het zicht. Alleen wijnflessen is zo gênant. Zul je zien dat ik allerlei bekenden tegenkom. En dan geen vriendinnen die weten dat ik een slons en geen alcoholist ben, maar vage bekenden. Die geen grap durven maken zoals mijn buurvrouw net: ‘Hé Ma Flodder!’
Voor degenen die toch iets joligs zeggen – en die kans is groot want je kunt niet om me heen – heb ik mijn antwoord klaar: ‘Ja de één spaart postzegels, de ander flessen!’ Zo blijkt dat ik mij er niet voor schaam, er zelfs luchtige grappen over maak. Of doen mensen dat juist om iets te verdoezelen?
Ter hoogte van Blokker staan twee dames te praten. Als ik langsrinkel kijkt er een naar mijn kar en vervolgens naar mij. Ja! Roep maar! Kan ik mijn postzegelverzamelingantwoord kwijt. Maar ze zegt niks. Nog een paar mensen kijken op, maar niemand zegt wat. Zelfs niet het type vrolijke, oudere man dat overal een praatje maakt. Kan ik verdorie nergens biechten.
Eenmaal bij de glasbak gooi ik mijn flessen door de groene, witte en bruine kleppen. Een leuke collectie dat wel: Thaise bierflesjes, mooie flessen Olijfolie, een hip mintgroen flesje icetea. Verder veel wijnflessen en een oude waterkan die niet door het gat past.
Dan stopt naast me een oude dame op de fiets. Ze opent haar fietstas, pakt een leeg flesje azijn eruit en een omgespoeld potje pindakaas. Zonder op of om te kijken kiept ze het tweetal door het gat en dat was dat. Met een kordate zwaai klapt ze de fietstas weer dicht en gaat verder. Zo kan het ook. Gewoon even de potjes en flessen omspoelen en bij de eerstvolgende boodschappenronde meenemen en langs de glasbak fietsen. Huppetee. Wat moet het fijn zijn om dat te kunnen.
Maar natuurlijk kan ik dat. Je kunt je voornemen iets gewoon te dóen.
Langsrinkelen, wat een mooi woord. Geweldige blog, heel herkenbaar 🙂