De gele blaadjes en bruine steeltjes van een geranium knakken gemakkelijk als je ze afbreekt. Dat is goed om te doen, die dode takjes en bloemetjes eraf halen. Zo krijgt het jonge groen meer kracht en ruimte. Het is ook een lekker gevoel dat knakken, alsof de plant zegt: ha fijn! En het dode takje: het is goed zo. Terwijl ik dat net zo zat te doen met een serie dode takjes, bedacht ik hoe fijn het zou zijn als dat bij mensen ook zo werkt. Dat je een soort tevreden knak voelt als je doodgaat. Dat je loslaat en niet de behoefte voelt tegen te stribbelen.
Twee keer heb ik van nabij meegemaakt dat iemand doodging. Bij mijn oma had ik het gevoel dat de knak na een gevecht makkelijk ging, bij mijn schoonmoeder niet. Dat is jammer, ik had haar zo graag een makkelijke knak gegund. Zij was ook jonger, er zat waarschijnlijk nog meer levenslust in haar.
Nooit zal ik weten wat ze voelde. Of ze daarna wel kon loslaten. Misschien duurde het een tijdje? Ik zal in ieder geval niet snel meer een takje of bloemetje afhalen dat nog meebuigt. Ik wacht op de knak.
