Het waait behoorlijk. Mooie pakken wolken trekken voorbij, maar de zon schijnt ook. En dat is lang geleden, dus ik zit in de tuin en geniet met ogen dicht van de zon op mijn gezicht.
Dan ga ik denken (iets wat je niet zo vaak zou moeten doen las ik laatst in het boek Het slimme onderbewuste. Grote beslissing nemen? Ga niet denken, niet wikken en wegen, maar lap de ramen of ga een potje tennissen en het onderbewuste komt met het antwoord): als die enorme kastjaneboom van Anne Frank kan omwaaien, kan onze berk dat ook. En de catalpa. Daar zit ik tussen. De boom in de tuin van het Achterhuis was ongeveer 160 jaar oud, die van mij zijn dertig en tien. ‘Met donderend geraas’ was de boom omgewaaid, stond in de krant. Hij was ziek, dat wel. Maar hoe weet ik of mijn bomen ziek zijn? Nu was het ook een beladen boom, die van Anne. Misschien is hij uiteindelijk gezwicht onder het leed dat zich naast hem heeft afgespeeld. ‘Het verhaal van de boom is groter dan de boom zelf’, zegt meneer Van Twist, 25 jaar lang buurman van de boom.
Mijn bomen hebben een luchtiger leven. De een heeft een hut onder zijn takken, waar weliswaar soms rovers in zitten, maar waarvan hij heus wel voelt dat die niet echt zijn. Daarvoor zijn ze te klein en bovendien drinken ze limonade. De andere boom is heel mooi, krijgt vaak complimentjes van buren, en is het anker van een waslijn. Ik denk dat die boom een groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft, want de lijn staat nog altijd even strak, ondanks alle zware wasjes.
Dus ik zit hier veilig. Gelukkig is de boom van Anne gekloond en kan hij hopelijk binnenkort ook aan een luchtiger leven beginnen.
