Ik voel aan m’n kruik hoe laat het is

Ik heb er net een paar nachten boerderij op zitten en dat leverde wat wijsheden op.

Bijvoorbeeld dat het voor een boer lastig is een opvolger te vinden, ook al heb je een hele rits kinderen. Ik dacht dat vooral het zoeken van een vrouw een item was, maar al héb je je boerin, ben je dolverliefd en komen er kinderen, dan moet er maar net een tussenzitten die het bedrijf wil overnemen.

De boerin bij wie ik logeerde vertelde met zorgelijke blik dat een van haar zoons wel wilde, maar zich niet verantwoordelijk gedroeg. Een andere vond het alleen leuk om op de trekker rond te rijden en weer een andere zoon hield van de techniek van zo’n computergestuurde melkmachine, maar om nu elke dag om half vijf op te staan, hó maar. Dan was er nog de jongste telg die ik vooral U2-liedjes hoorde drummen, dus die wordt liever rockster dan boer.

Verder leerde ik over kalfjes die heerlijk aan je hand kunnen sabbelen en pinken worden genoemd zodra ze een jaar oud zijn, en kwam er ’s nachts een ander inzicht tot mij, namelijk de nieuwe uitdrukking ‘Ik voel aan m’n kruik hoe laat het is’ – misschien gaan behorend tot de familie ‘Ik voel het aan mijn water’ en ‘Iets op je klompen aanvoelen’, gezien de locatie.

Dat kwam zo: ik sliep niet in een knusse bedstee ergens in een verwarmde deel, maar in een tent op een weilandje naast de boerderij. En dat was heel koud. ’s Nachts vroor het drie graden waardoor ik regelmatig wakker werd en voelde hoe mijn neus een ijsklontje was geworden. Verder had ik het warm dankzij mijn stapel beddengoed, sokken, joggingpak, sjaal en kruik. Doordat het pikdonker is op het platteland, wist ik nooit hoe laat het was. Hoe lang nog tot de dageraad en zou mijn neus dat redden zonder af te sterven? Waren er weleens mensen doodgevroren op een boerderij in oktober? Hoorde ik daar een haan of was het een menselijk gejammer in de nacht? Moest ik er al uit om die houtkachel (de enige luxe in de tent) aan te maken en dus een kwartierlang afzien in bitterkou opzoek naar kleine houtjes in een krat vol dikke stronken?

Toen ontdekte ik in de tweede nacht de Kracht van de Kruik. Voelde hij nog warm, dan was het begin van de nacht, voelde hij lauw dan waren we halverwege, was ie bijna koud, dan was het bijna ochtend. Dat was rustgevend. Vanaf dat moment voelde ik aan m’n kruik hoe laat het was. Een boerenwijsheid die een plek verdient in de Dikke Van Dale.