De overbuurman is thuisgekomen zonder schattige Laplandse laarsjes. Dat was even slikken voor de buuf en mij als geestverwant, maar we waren blij dat hij sowieso weer aan wal was. Want de Noordelijke IJszee was koud en woest geweest. Genoeg stoere zeemansverhalen: iemand aan boord had zijn sleutelbeen gebroken door een losgeslagen giek, schipper bijna overboord, golven van veertien meter hoog en zeilen die net op tijd gehesen waren. Dan lijken schattige folklore laarsjes ineens minder belangrijk ja. Hoewel, eventjes, want na de ruige zeemanspraat en wat glaasjes Akvavit was daar weer de orde van de dag. En de laarsjes maakten daar geen deel van uit.
Het cadeau bleek een paar zachte sloffen uit Spitsbergen. Ook geen sneeuwscooterlaarzen dus, geen thermosokken, maar sloffen. ‘Heerlijk warm, èchte zeehondensloffen’, zei de overbuurman trots. Toen was de ontgoocheling compleet. Gelukkig lagen de kindertjes op bed. ‘Ohh! Doodgeknuppelde zeehonden??’, riep de buuf. Ons Scandinavische modeplaatje was definitief aan gort. ‘Die beesten worden daar aan de husky’s gevoerd. Dat vachtje wordt tenminste nuttig gebruikt’. Jája zo kenden we er nog een paar. Gewoon sluwe businesslui die Lappen, Spitsbergers, of welk rauw, bebaard Vikingvolk ook.
Zachtjes aaide de buuf de slofjes en deed ze terug in de doos. Laarsjes uit Lapland, Sloffen uit Spitsbergen… er was tenminste één overeenkomst. In beide gevallen beginnen schoeisel en land van herkomst met dezelfde letter.
Op naar de berenvellen muts 😉
Erik