Gisteren, tijdens het opruimen boven, keek ik bij de overburen naar binnen. Het was zo’n moment dat je iets opvouwt en een beetje voor je uitkijkt. Op de bank zat de overbuurvrouw in haar witte kleding. Ze werkt in de zorg. Daarnaast haar zoon van elf, voorovergebogen, lezend, zijn mond bewoog. Haar hoofd iets opzij gedraaid, meelezend, benen over elkaar geslagen. De zon scheen de kamer in, het was een mooi plaatje. Er ging liefde en rust vanuit. Terwijl buiten de wereld doorging, zaten zij samen. Werkkleding nog aan, eerst kind helpen met lezen.
Het stille moment ontroerde me. Is dat niet waar het om gaat? Elkaar helpen, zorgen voor je kinderen, familie en mensen van wie je houdt? Liefde uiten, betekenisvolle relaties met anderen aangaan? Compassie?
Het wordt vertroebeld door de wirwar er omheen. Drukke werkschema’s, I-pods, tennislessen, volle boodschappentassen, nieuwe laarzen, hoe leuk ook, ze brengen je niet dichter bij de essentie. Het kan je allemaal worden afgenomen, terwijl liefde in je ligt opgesloten. We zouden wat vaker stil moeten zijn en zien wie er naast ons zit op de bank.
hi louel jeetje wat appart om te lezen dat het over mij gaat kon het ook niet droog houden dank je wel wat een mooie site zeg pas precies bij jou echt mooi
dank je buuf groetjes irma