‘Is het altijd zo slecht bij jullie?’ verzuchtten de Braziliaanse beachvolleybalsters Antonelli en Talita. In Scheveningen werd afgelopen week de World Tour beachvolleybal gehouden, lees ik in de krant, en het Hollandse weer maakte de dames chagrijnig.
Ik begrijp dat wel. Antonelli en Talita zijn Copacabana gewend. Een zonovergoten strand met een publiek gekleed in minuscule bikini’s en strakke zwembroekjes, dat cocktails drinkt met een tropische bloem op de rand van het glas. Waar voorbij joggende, knappe boys from Ipanema flirterig zwaaien als Antonelli of Talita een punt scoort.
Dat is andere koek dan een verregend Schevenings strand. Met een publiek in regenpak dat bibberend koffie uit de thermoskan schenkt. Dan is beachvolleybal ineens een stuk minder sexy. ‘Er liepen er een paar ongeïnspireerd bij’, zegt de directeur van het toernooi. Zelfs van de cheerleader-act bleef weinig over. Die meiden waren niet van plan ziek te worden en hadden een dik pakket kleren aangetrokken.
Ik voel affiniteit met de organisatie, want ik had gisteren ook last van het Hollandse weer tijdens een sportieve bezigheid. Met vriendin S was ik aan het hardlopen in het bos toen het ongelooflijk begon te regenen. En onweren. Dus snel het bos uit want bliksem en bomen gaan niet goed samen. Zo stonden we even later soppend te schuilen in een laan met huizen.
Toen hoorden we vanaf de overkant van de weg een stem door de stromende regen: ‘Willen jullie hier schuilen?!’ Snelle check: keurige man, betrouwbaar huis, familie binnen. Snel hupsten we plassen ontwijkend naar onze redder en aldus stonden we druipend in een keurige hal met gezellig warm licht. Nog even later zaten we aan de thee met de familie. Overal kinderen die door elkaar renden of achter de piano zaten, volwassenen in de zithoek, de kaarsen aan, het leek wel sinterklaasavond. ‘Is er iemand jarig?’ vroeg ik zijn vrouw. Nee hoor, het paar had elf kinderen en al negen kleinkinderen. ‘We zijn elke zondag samen. We komen net van de kerk.’
Barmhartig zijn zij die zich ontfermen over hun medemensen. Het werd een gezellig kwartiertje en toen de regenbui voorbij was liepen we in een zalige draf terug naar huis. Mocht het volgend jaar opnieuw noodweer zijn tijdens de World Tour beachvolleybal, stel ik voor koffie en soep te laten verzorgen door Het Leger des Heils.
