En dan nu iets waar ik niet trots op ben. Omdat het gaat om een commerciële gedachte tijdens een activiteit voor de innerlijke mens.
Tijdens de yoga-les viel mijn oog namelijk op een paar UGG’s in de etalage aan de overkant. De yoga-ruimte is op de eerste verdieping in een winkelstraat, waardoor ik van bovenaf vrij uitzicht had op de laarzen uit Australië. Balancerend op één been, zag ik ze staan. Hoera! Eindelijk een paar dat niet op pantoffels lijkt. Maar wat wil ik überhaupt met die dingen? Ze zijn niet flatteus, je gaat er scheef op lopen en ze zijn vooral in trek bij tieners. Waarom gevoelig voor schoenen waar Pamela Anderson tien jaar geleden al mee over het strand slofte? Allemaal imago. Dat weet ik ook wel.
Niet kijken! Niet kijken! Concentratie. Waarom ben ik dan met imago’s bezig terwijl ik authentiek wil zijn en erger nog: eenenveertig jaar ben? Die UGG-hype schijnt volgens kenners voorlopig nog niet voorbij te zijn, dus ik kan het maar beter onder ogen zien. De laarzen zijn zelfs al opgenomen in het rijtje klassiekers van de Nikes en de Chanel ballerina’s. Dat weet ik allemaal door een aflevering van het tv-programma Koopkracht over UGG’s. Daar kwam ook een voetspecialist aan het woord die vertelde dat je al snel ‘met je tenen gaat klauwen’ om de laars aan je voet te houden. Dat klinkt niet goed en is al helemaal geen esthetische gedachte.
Wel schijnen ze echt warm te zijn dankzij het merinoschaap. Dat beestje heeft de zachtste wollen vacht die er is. Aangezien de laarzen minimaal 250 euro kosten zou je denken dat het gaat om een exclusief schapenras uit het Himalaya-hooggebergte, grootgebracht en gezegend door boeddhistische monniken, maar het is het meest voorkomende schapenras ter wereld. Vreemd maar ook geruststellend. Anders zouden de laarzen alsnog een spiritueel tintje krijgen en dat is te verwarrend.
